Een hondenleven in de zonwering

Zo was daar het Brabantse zonweringbedrijf Mura, gerund door Pedro Randkamer, waar nooit spullen bezorgd hoefden te worden. Zijn vrouw Dinie haalde twee keer in de week in een Renault Express met imperiaal alle bestellingen op. Zij werd steevast vergezeld door haar teckel Dixie die net zo bejaard was als het bitserige omaatje zelf. 

Bij het afhalen volgde Dinie steeds opnieuw dezelfde procedure: parkeren voor de receptie, de hond aanlijnen, even laten poepen en plassen in het perfect onderhouden perk en daarna aan de receptie vragen wat er klaarligt. Tijdens het wachten aan de balie kon iedereen die toevallig langsliep rekenen op een stuk chagrijnige interactie, want iedereen deed wel iets fout in de ogen van Dinie. Met de afhaalbon in de hand stapte het vrouw en hond dan weer in de auto, om naar de productiehallen te rijden. 

Op een mooie morgen kwam de jonge, kersverse directeur Harm Backx met een joviaal “Goedemorgen Dinie!” de deur binnen. Dinie keek met een blik die we kennen van Lee van Cleef uit The good, the bad and the ugly achterom en gromde iets naar Harm. Blijkbaar was dat voor Dixie het startsein om tot de aanval over te gaan. Het gloednieuwe Hugo Boss pak van Harm moest het ontgelden. De vlijmscherpe tanden van Dixie hadden zich in de linker enkel van de directeur gegraven, die verwoed met het been slingerde om de viervoeter te lozen. Dat lukte nadat Dinie besloot om een ruk aan de lijn te geven. 

Bloedend en met een geperforeerde Boss pantalon, strompelde Harm de trap op. “Ik neem aan dat dit verzekeringswerk wordt!”, riep hij nog. Het antwoord van beneden: “Reken er maar niet op. Dit was gewoon uitlokking!” Dixie kreeg nog een klopje op de rug en tegen receptioniste Natascha zei Dinie met een zoet stemmetje: “Weet je, die hond heeft mensenkennis. Als ik er een niet moet, dan moet die hond hem zeker niet.” 

De Renault Express maakte ook het nodige mee. Dinie was onverschrokken als het op laden aankwam. Een knikarmscherm van 6,6 meter kon gewoon mee op de imperiaal. Het hoefde ook niet per se vastgebonden te worden. Zo is het weleens gebeurd dat de jongens van de expeditie een scherm alvast op het dak van de auto hadden gelegd. De bedoeling was om het na de pauze vast te sjorren, maar daar had Dinie geen boodschap aan: bij de expeditie zagen ze haar gewoon wegrijden! De dag erna stond Dinie mopperend aan de balie. De politie had haar van de snelweg gehaald: omdat ze amper vijftig reed en de lading niet was vastgemaakt. “Als ze de pik op je hebben, dan hebben ze de pik op je”, was de reactie van Dinie. 

Alle materialen die Dinie zelf kon inladen, mochten door de expeditie niet worden aangeraakt. Vertrouwen is goed, controle is beter! Een van mijn taken in die tijd was het controleren van de retouren. Ik was daar druk mee bezig, toen ik door de pvc-tochtflappen heen de Renault zag parkeren. Dinie kwam geleiders van screens en rolluiken laden, een klus die ze niemand anders toevertrouwde. Met Dixie aan de lijn, liep Dinie met bossen geleiders richting de auto en dan weer terug om de volgende lading te halen. Helaas was de lijn net iets te lang, want elke keer als Dinie met veel geweld door de tochtflappen stormde, zag Dixie, die zich dan nog aan de andere kant bevond, ze daarna met een rotgang op zich afkomen. Tien sets geleiders laden betekende voor Dixie dus twintig keer de loodzware pvc stroken tegen zijn snuit. Dat werd hem teveel. Toen ik Dinie wees op het feit dat de hond niet meer liep, maar op zijn zij liggend werd voortgetrokken, luidde het antwoord: “Hij is oud en kan niet meer zoveel hebben. Als hij nu maar niet aan een kant kaal wordt.” 

Het einde van Dixie’s benarde bestaan werd ingeluid door een incident in de auto. Dinie nam af en toe haar dementerende buurvrouw Mientje mee naar Flits Rolluiken en Zonwering. “Dan is ze er ook even uit.” Op een noodlottige dag bleek dat ook Dixie door ouderdom de boel in de bovenkamer niet meer zo op de rit had. Het beestje zat bij Mientje op schoot, toen er kortsluiting in het brein van de teckel moet zijn opgetreden. Blijkbaar zag het dier in Mientje een vijand, want hij was vol in de aanval gegaan. Al slingerend kwam de Renault tot stilstand voor de receptie, waar Dinie een hevig bloedende en volledig overstuur zijnde Mientje uit de auto plukte. “Hebben jullie pleisters?”, vroeg ze. 

Dixie bleek een terminale aandoening te hebben. Drie dagen later was de hond er niet meer. Mientje hield het twee weken langer vol. Stiekem hoop ik dat dieren en mensen daarboven hun tijd gescheiden van elkaar doorbrengen.