EEN PIERCING AVANT LA LETTRE…BLOED, ZWEET EN TRANEN IN DE SHOWROOM, MAAR VOORAL BLOED

Wie ooit in een winkel heeft gewerkt, weet welke haat-liefdeverhouding je met klanten kunt hebben. Je hebt leuke klanten, gemakkelijke klanten, nare klanten en nare klanten die altijd drie minuten voor sluitingstijd binnenkomen. Klanten als mevrouw Van Tuitewaal.  

We schrijven nog steeds de jaren negentig, toen ik als zonweringverkoper in dat plaatsje onder de rook van Arnhem werkte. Vrijdagavond was onze koopavond. De zaak was dan open tot acht uur en aangezien er geen Arbo-regels werden toegepast, werkten we van acht uur ’s morgens tot acht uur ’s avonds. De deur bleef de hele dag open, wat betekende dat je in het drukke zomerseizoen negen van de tien keer je lunch op je buik kon schrijven. Reikhalzend keek je dan uit naar het moment waarop de klok acht uur sloeg… 

Helaas werd ik al weken geteisterd door een ‘drie-voor-acht’ bezoek van mevrouw Van Tuitewaal, die dankbaar gebruik maakte van onze bedrijfspolicy: ‘We zijn open tot de laatste klant weg is’. Zo ook op een vrijdagavond in augustus. De showroom was al opgeruimd en alle stalenboeken lagen weer netjes op hun plek. Met de sleutel in de hand stond ik bij de deur te wachten. Het aftellen was nog maar net begonnen, toen ik mevrouw Van Tuitewaal zag aankomen. Gebarend dat ik de deur niet mocht sluiten, trok ze een sprintje de portiek in. In gedachten vloekte ik en wenste de presentator van de workshop ‘Houd van je klant zoals je van jezelf houdt’ allerlei naars toe. Met een zwierige zwaai smeet ik de deur open en verwelkomde haar. “Goedenavond mevrouw Van Tuitewaal, fijn dat u het toch nog kon redden! Koffie?” 

Natuurlijk wist ik dat zij slechts thee nuttigde, maar het was gewoon lekker om steevast onze ‘Viezematic’ koffie aan te bieden, waarvan het poeder afkomstig leek uit mergelgrotten. “Ik heb met mijn man alle offertes die u heeft gemaakt doorgenomen en we zijn tot de conclusie gekomen dat we voor rolgordijnen gaan. Als ik vandaag met u uit de kleur kom, dan plaats ik meteen de order”, sprak ze nog nahijgend. 

Dat was mooi. Het leed van de overuren en de rammelende maag werd hierdoor verzacht. Het merk wist ze ook al. Aan een grote Nederlandse producent – ‘niet de goedkoopste, niet de duurste, maar wel alles op kleur gecoördineerd’ – de eer om rolgordijnen te mogen produceren voor de twee-onder-een-kapwoning van de echtelieden Van Tuitewaal in een lommerrijke straat in het Gelderse Velp. 

De stalenboeken van het betreffende merk logen er niet om. Ze waren groot, extreem dik en bijzonder onhandelbaar. Ringbandsystemen met obesitas. Met een plof deponeerde ik het dikke rolgordijnenboek voor haar neer. “Kunt u het boek even openmaken, mijnheer Mol? Ik wil de stalenkaarten even mee naar buiten nemen om ze tegen het licht te houden.” De vier enorme ijzeren beugels die de inhoud bij elkaar hielden moesten open. Ik trok mijn knuisten wit aan de middelste beugels, tegen de enorme veerkracht in. Met een knal sprong de ringband open en konden de bladen worden uitgenomen. Na een kwartier op en neer lopen met stalenkaarten was daar dan eindelijk het verlossende woord: het moest bordeauxrood worden. Inmiddels had ik de volledige opdrachtbon al ingevuld en kon ik de er niet toe doende stalenbladen weer op volgorde in de ringband steken. Op het ene blad na waarvan ik het staalnummer nog moest overnemen. 

“Fijn, dat is dan geregeld. Dan mag u hier even uw handtekening zetten”, sprak ik opgelucht en overhandigde mevrouw Van Tuitewaal de bon en een balpen. Schoorvoetend kwam er een krabbeltje onder de bon. “Geen twijfel?”, vroeg ik nog. “Nee, ik denk dat dit hem echt moet zijn”, sprak ze, duidelijk toch nog twijfelend. “Niets mee te maken”, dacht ik. “Die handtekening staat er en ik ga zo meteen lekker eten.” Ik voegde het blad met de rode stalen toe aan de rest en was klaar om te doen wat ik altijd deed bij het dikke boek: door met twee handen hard tegen beide helften van de ringband te slaan, sloot ik met een daverende klap het binnenwerk. De knal die dat gaf was telkens weer een genot om te horen. 

Net op het moment dat mijn beide handen het metaal raakten, probeerde mevrouw Van Tuitewaal het sluiten te voorkomen, omdat ze toch een andere kleur had gezien. Zij stak haar rechterhand precies in de opening tussen de beugels die een nanoseconde later met grote kracht zouden sluiten, als een vers geoliede berenklem in Alaska. Wat volgde was een ijzingwekkende krijs, toen haar wijsvinger werd doorboord. Het bloed spatte in het rond (zonde van de stalen, vond de eigenaar van de zaak de volgende dag). Het dikke boek en het fragiele handje waren een huwelijk aangegaan. Een piercing avant la lettre… 

Met het zweet op het voorhoofd en piepende oren van het gegil van mijn slachtoffer lukte het me om de ringband weer open te krijgen. Mijn excuses waren overbodig. “Snel, een verbandtrommel!”, eiste ze. Helaas, iedereen was al weg en de enige verbandtrommel in de zaak zat achter slot en grendel in het directiekantoor. Met lood in de schoenen moest ik toekijken hoe de kersverse orderbon werd ingezet om het bloeden te stelpen. Met de vinger in dit voor mij zo waardevolle papier gewikkeld, blies mevrouw Van Tuitewaal de aftocht. Bij de deur riep ik haar nog na: “Sterkte en nogmaals excuses! Zullen we morgen even bellen over de order dan?” 

Beste mevrouw Van Tuitewaal, mocht u dit lezen, ik hoop dat uw litteken meevalt en dat u elders bent geslaagd voor uw rolgordijnen. Zonder verder bloedvergieten.