Platform over zon-en daglichtregulering, rolluiken, terrasoverkappingen en afsluitingen
Knikarmscherm bingo in Gelderland
Mevrouw Spiedstra had geen seconde geaarzeld en de politie gebeld.

Knikarmscherm bingo in Gelderland

De nummers 33, 35 en 37 zorgen voor spanning

Als ik terugdenk aan mijn tijd bij Flits Rolluiken en Zonwering in Brabant, dan stapelen de anekdotes zich op. Niet geheel toevallig draait een groot deel van deze herinneringen om klant Bob, u herinnert zich misschien nog wel het verhaal over de mystery shopper in een van de vorige edities. Bob was inmiddels verhuisd van het flatje driehoog achter naar een wijk op stand in een belendende Gelderse plaats. 

De verandering van locatie hield echter geen verandering van karakter en mentaliteit in. Te midden van de gegoede burgerij raasde Bob nog steeds als een bezetene aan de telefoon, verkocht hij klanten meer dan ze nodig hadden en probeerde hij in alle chaos zijn bedrijf te voeren. Eén ding had Bob goed voor elkaar: hij beschikte altijd over monteurs, terwijl het ook eind jaren 90 niet gemakkelijk was om aan goed montagepersoneel te komen. En daar begint dit verhaal dan ook. 

Naar de klus in de ‘Cannabus’

Monteurs van zonweringbedrijven zijn de ambassadeurs van de zaak. Dat betekent dat in het sollicitatieproces door de werkgever gelet wordt op representatie. Welbespraakte, nette monteurs zijn voor het overgrote deel van de bedrijven een voorwaarde. De vijver waar Bob in viste om aan personeel te komen, was echter van een andere orde. “Ik snap niet waar collega’s over zeuren”, zei Bob. “Ik heb prima monteurs en klachten over hun werk parkeer ik in het ronde archief. Mensen moeten altijd iets te zaniken hebben. Ja toch?” 

Het was een publiek geheim dat de betreffende monteurs voor aanvang van de werkzaamheden regelmatig met hun bus voor een van de 24-uurs coffeeshops in een grote Gelderse plaats werden gesignaleerd. Er gaat niets boven een bak koffie en een vers gedraaide joint in de vroege ochtend, moeten de heren gedacht hebben. Ook schrijver dezes heeft hen daar weleens zien staan, de cabine gevuld met geestverruimende dampen. In de wandelgangen werd de bus van Bob daarom de ‘Cannabus’. 

Er gaat niets boven een bak koffie en een vers gedraaide joint in de vroege ochtend.

Foutje, bedankt!

Ergens op een dag in augustus kreeg ik Bob aan de lijn. Hij was in alle staten. “Jan, jullie moeten met spoed een knikarmscherm van 5 meter breed voor me maken en ik móet het vanmiddag hebben. Het is ongelooflijk wat er weer is gebeurd, ik heb ook altijd pech. Referentie mevrouw Janssen!” 

Ik keek in het systeem en merkte op dat onder deze referentie eerder een scherm van 5 meter breed was besteld, met dezelfde doekkleur. Toen ik vroeg of dat wel klopte, kwam de aap uit de mouw. Bob heeft niet zo’n denderend handschrift en zijn werkbonnen zagen er altijd uit als een tablet met hiëroglyfen. Niet te ontcijferen dus. Die bewuste ochtend waren de monteurs in de Cannabus gestapt op weg naar mevrouw Janssen, ongetwijfeld met een tussenstop bij de coffeeshop. Eenmaal bij mevrouw Janssen aangekomen, bleek ze niet thuis en Bob nam zoals gebruikelijk de telefoon niet aan. Om niet onverrichterzake naar de zaak terug te gaan, hadden de monteurs besloten om het scherm mee achterom te nemen, ermee over de schutting te klimmen en even stroom te vragen bij de buurvrouw links. In een mum van tijd was het scherm gemonteerd. Daarbij was onder het gewicht van twee volwassen mannen en een zonnescherm helaas wel het plastic tuinmeubilair gesneuveld. De kabel bij de buurvrouw werd uitgeplugd, alles opgeruimd en weldra zaten de heren aan een bakje koffie bij de aardige dame. Zij had echter wel een prangende vraag: “Gaan jullie nu mijn scherm ophangen?” 

Ongeloof en verbazing bij de monteurs. Er was geen andere opdracht dan een scherm hangen bij mevrouw Janssen in deze straat, op nummer 35. “Ik ben mevrouw Janssen en dit is nummer 33”, zei mevrouw… Janssen. “Jullie hebben het scherm opgehangen bij de buren op 35, maar die zijn op vakantie. Toen ik jullie bezig zag, dacht ik dat zij ook een scherm hadden besteld.” En blik op de bon gaf geen uitsluitsel: het huisnummer kon zowel 33 als 35 zijn. Deze keer nam Bob de telefoon wel op. “Geen gezeur, dan haal je het scherm er weer af en monteer je het op het goede adres!” Een geniaal idee, maar zover kwam het niet. 

Halt, politie…

Op nummer 37 woonde mevrouw Spiedstra, een dame op leeftijd met een blik als van een havik. Opgeschrikt door tumult in de achtertuin had zij een uur daarvoor de monteurs over de schutting van nummer 35 zien klimmen. Inbrekers, moet zij gedacht hebben. Mevrouw Spiedstra had geen seconde geaarzeld en de politie gebeld. Net toen de monteurs het scherm weer van de muur hadden gehaald en op het terras hadden liggen, klonk er een ferm “Halt, politie!” Agenten klommen over de schutting en konden niet anders dan concluderen dat hier een zonwering werd gestolen. De monteurs werden gesommeerd het scherm terug te hangen en er werd proces verbaal opgemaakt. Geen scherm voor mevrouw Janssen dus, die er al weken op had zitten te wachten. 

Het verhaal eindige met een bericht in de Gelderlander over een gezin dat tot hun verrassing een knikarmscherm achter het huis aantrof. De keuze die men Bob liet, was het scherm laten hangen of weghalen en door een aannemer nieuwe stenen in de muur laten metselen. Het gezin op nummer 35 heeft denk ik nog lang van het scherm genoten.  

"*" geeft vereiste velden aan

Stuur ons een bericht

Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.

Wij gebruiken cookies. Daarmee analyseren we het gebruik van de website en verbeteren we het gebruiksgemak.

Details