Echte ‘salestijgers’ gaan geen probleem uit de weg. Ze stappen er overheen!

Het is nog steeds midden jaren negentig. Ik zit aan de koffie met een collega, die zichzelf tot ‘koning der salestijgers’ heeft gekroond. Knabbelend op een Lotus koekje deelt hij mee dat later de familie Zadelmaker komt om de koop van een terrasscherm rond te maken. “Let maar op, ik praat ze richting Contour, het duurste scherm dat we hebben. Ze komen hier niet weg voordat ik de handtekening op de bon heb. Doe me dat maar eens na!”

Een minuut later gaat de telefoon en ik neem op. “Dag mijnheer Mol, met Ingeborg van Rietveld. Mijn man en ik willen ons komen oriënteren op die nieuwe lijn jaloezieën met de golfjes in de lamel. Het is zaterdag en dan is het meestal erg druk in winkels. Dat zou voor mijn man niet zo best zijn, hij heeft sinds kort last van hyperventilatie, maar als het rustig is, dan valt het wel mee. Kunnen we veilig langskomen?” Je kon een kanon in de winkel afschieten, want er was geen klant te bekennen. “Zeker”, antwoordde ik, “als u nu in de auto stapt, staat u dadelijk in een heerlijk rustige winkel.” 

Een kwartier later komen de heer en mevrouw Van Rietveld mijn afdeling opgelopen. Een kleine dame, vergezeld van een hele lange, magere heer. Hij is niet echt op zijn gemak, zo te zien. Na een rondje langs de jaloezieën gemaakt te hebben, is het tijd om maten te noteren. De prijsklasse 4 waarbinnen de kleur valt, bezorgt me dollartekens in de ogen. “Kijk rustig nog even rond, terwijl ik de offerte maak”, zeg ik uitnodigend. Terwijl het duo weer een kijkje neemt bij de demonstratiewand, die zich pal tegenover de muur met knikarmschermen bevindt, cijfer ik er flink op los. Heerlijk, een bedrag met drie nullen bezegelt het offerteformulier! 

Soms heb je zo’n samenloop van omstandigheden, waarvan je denkt, heb ik dat? Met de forse offerte in de hand sta ik bij de Van Rietveldjes een inleidend gesprek te houden, om de pijn van de nog niet genoemde totaalprijs alvast te verzachten. Terwijl ik woorden in de mond neem als ‘gun uzelf het allermooiste’ en ‘de uitvinders van de jaloezie’, hoor ik de deurbel gaan. 

Met veel bombarie komt de familie Zadelmaker binnenstappen, die direct wordt welkom geheten door de salestijger. Al pratend hoor ik hen langzaam onze kant op komen. Om niet gestoord te worden in mijn eigen verhaal, zet ik er wat vaart achter en noem de totaalprijs-met-drie-nullen die op de offerte staat. Ik weet niet of het aan de optelsom alleen lag, of aan de combinatie van het kosmisch hoge bedrag en de naderende drukte, maar opeens zie ik de oogbollen van mijnheer Van Rietveld op standje wit draaien en zijn lichaam verslappen. Hij begint ongecoördineerd te schuifelen. Een moment later blijft hij met zijn voet haken achter een iets opkrullend vloerkleed, genoeg om hem zijn evenwicht te laten verliezen. “Houd hem tegen!”, roept zijn vrouw nog, maar in een reflex ontwijk ik de vallende man. Mijnheer Van Rietveld klapt languit op het tapijt, om daar totaal versuft te blijven liggen. Zijn vrouw probeert hem weer een beetje bij zijn positieven te brengen. “Jongen toch, wat een smak heb je gemaakt”, zegt ze lief, terwijl ze hem over zijn hoofd aait. 

Nog onder de indruk van de dramatische val van mijnheer Van Rietveld, zie ik mijn collega met zijn gezelschap de hoek om komen. Ik wil nog uitleggen wat er aan de hand is, maar zijn geërgerde blik spreekt boekdelen. Mijnheer Van Rietveld ligt namelijk onder terrasscherm Prisma en blokkeert zodoende de weg naar terrasscherm Contour. Met een zevenmijlspas stapt de salestijger over mijnheer Van Rietveld heen, de goede man geen blik waardig keurend, om vervolgens zijn hand uit te steken naar mevrouw Zadelmaker: “Ik help u wel even mevrouw. We moeten voor de Contour aan deze kant zijn.” Collega’s kunnen je verbazen, soms in positieve zin, maar soms met plaatsvervangende schaamte…