Dat kon gewoon in de jaren 90. Zonwering verkopen in je badjas

“Jij bent van de communicatie, los jij het even op?” Zijn brede lach voorspelde niet veel goeds. We schrijven eind jaren 90 en ik was net begonnen aan mijn carrière in Brabant. Overgestapt van de zonweringwinkel (in dat kleine plaatsje onder de rook van Arnhem, weet u nog?) naar de productiekant van de sector. Ineens had ik 300 zonweringspecialisten te bedienen. 

Degene die de fax had gestuurd was één van die 300. Bob was een excentrieke klant, die alles op onderbuikgevoel deed en er elke keer op rekende dat de afdeling Orderinvoer precies begreep wat hij bedoelde. Bob sprak een eigen jargon, doorspekt met schuttingtaal en was daarom even bekend als berucht. Bob was boos, zo bleek uit de fax. 

De betreffende fax bestond voor het grootste deel uit een artikel dat door Bob uit een vakblad was gescheurd, verfrommeld, weer uitgevouwen en toen door de fax geduwd. Een schitterend craquelé over de pagina’s van het artikel was het resultaat. Het stuk zelf verhaalde over de bevindingen van een Mystery Shopper, die een bezoek aan ‘de showroom’ van Bob had gebracht. Blijkbaar had de Shopper al moeite gehad om de showroom te vinden, omdat die zich niet alleen midden in een Gelderse woonwijk bevond, maar ook nog eens ‘driehoog achter’ in een galerijflat. Op de bel beneden werd niet gereageerd, maar de deur was open en zo kon het gebeuren dat de Mystery Shopper aanbelde bij Bob op de galerij. De aanhouder wint, moet hij hebben gedacht, want volgens het artikel werd er na tien minuten eindelijk opengedaan. In het artikel werd Bob omschreven als ‘een slechts in witte badjas gehulde man op slippers, die de indruk wekte net uit bed te komen’. 

Eenmaal binnen werd duidelijk dat de woonkamer ook als showroom diende, met een paar knikarmschermen die de muur boven de bank sierden. De Mystery Shopper beschreef de situatie als op zijn zachts gezegd nogal ongewoon. Bob moest eerst een paar flessen aan de kant rollen en wat dozen met pizzaresten opstapelen, om ruimte te maken voor zijn klant. Een kop koffie later kreeg de Mystery Shopper allerhande informatie over zonwering, waarbij Bob door een te korte badjas niets verhullend zijn koopwaar aan de muur zat aan te prijzen. 

De conclusie van het verslag van de Mystery Shopper was duidelijk: deze zonweringzaak behoefde de nodige aandacht als het aankwam op representativiteit. Bob was daar boos over. Met dikke stift stond er op het laatste blad van de fax geschreven: “IK EIS DAT JULLIE STOPPEN MET ADVERTEREN IN DIT ACHTERLIJKE $#@% MAGAZINE!” Terwijl ik probeerde mijn lach te onderdrukken, greep ik de telefoon om hem te bellen. 

Het telefoongesprek was therapeutisch voor Bob. Ik paste alles toe wat ik had geleerd in de salestraining – meebuigen, meeveren en stoom laten afblazen – en liet hem eerst maar eens zijn scheldkanonnade houden. In een flink tempo raasde Bob door. Boos dat er zo’n artikel geschreven werd, terwijl hij ondanks zijn kater toch de deur had opengedaan. Hij had zelfs koffie met iets lekkers geserveerd. Zijn badjas was gewoon dicht geweest. En klanten moesten niet zeuren. “Ik weet zeker dat ik de nummer één klant bij jullie ben! Als je nummer één bent, dan ben je nummer één, Jan! Dus ik verwacht dat Bart onmiddellijk alle advertenties bij die uitgever stopzet en me gaat bellen dat hij nooit meer één stuiver naar die club overmaakt. Ja? Ja? Ja! Toch?” 

Het was voor mij het begin van een reeks smakelijke avonturen met deze klant, die aan het eind van de dag ook alleen maar een mens bleek te zijn. Waarmee het in ieder geval nooit saai was! En ondanks de wat mindere huisvesting van zijn toenmalige showroom en zijn ietwat eigenaardige opvattingen hoe klanten te ontvangen, was Bob ook gewoon een goede vakman. 

De namen in dit artikel – behalve uiteraard de naam van Jan Mol – zijn gefingeerd.